SMOG blog

29-09-2018

Het is donderdagavond, 18u. We zitten met z'n allen in een cirkel, ogen gericht op onze thuisbegeleidster. We krijgen een introductie SMOG: Spreken Met Ondersteuning van Gebaren. Terwijl we een toelichting over de oorsprong ervan krijgen, overvalt me een warm gevoel. Zie ons hier allemaal zitten. Iedereen maakt zich vrij, omdat ze er willen zijn voor Roos. Haar grootouders, tante, Peter, neef, broer, enthousiaste buurvrouw, kinesiste, begeleidster van de crèche... We zijn hier nu door haar, voor haar. Ze kijkt met grote ogen iedereen aan. Volgens mij vindt ze het heel gezellig. Ze herkent de kinésiste en wil bij haar op schoot. Ook daar wordt ze vertroeteld.

De thuisbegeleidster gaat verder: het is belangrijk om steeds te spreken bij de gebaren, korte zinnen te maken en haar genoeg tijd te gunnen. Kindjes met een cognitieve beperking leren zich zo beter uitdrukken en het helpt ook het effectieve spreken te starten. We horen dat het van belang is je gelaatsuitdrukking aan te passen aan wat je brengt, zeker bij het uitbeelden van emoties. Herhaling en dagelijks gebruik, laat alles inslijpen in haar hersentjes.

En dan plots komen ze, alle gebaren worden in een snel tempo na elkaar aangeboden. Sommige lijken logisch, bij andere moeten we al eens nadenken. We mochten op voorhand aangeven welke woorden we vaak gebruiken. Al enkele maanden gebruiken we thuis de gebaren voor eten, drinken en slapen. Roos gebruikt steeds meer zelf haar handen en lijkt ook te reageren op het gebaar slapen: wegkijken als ze er nog geen zin in heeft, lachen als het voor haar oké is. We gaan verder met bal, spelen, poes, broer, braaf, boos, boek, koek, wassen, aankleden, banaan, mama, papa, knuffel, kinderen, komen, slabbetje, moe, tanden poetsen, wachten, boterham, auto, tuutje.

De hele groep doet enthousiast de gebaren mee. De tweede ronde worden we er op attent gemaakt om zeker te spreken bij de gebaren - we moeten nog wat wennen. De derde ronde mogen we elk om beurt een gebaar uitvoeren. Spannend zeg, zal ik mijn gebaren nog weten? Haar neefje van 6 en broertje van 4 blinken uit: wat zijn ze hier goed in zeg!

Mijn ogen vallen weer op Roos. Ze verhuist van schootje naar schootje. Zo mogelijk maakt ze haar ogen nog groter, als ze iedereen dezelfde beweging ziet doen. Smakkend op haar tuutje kijkt ze goedkeurend rond, dit is amusanter dan Bumba. Het voelt goed, Roos wordt omringd door zoveel liefde, warme mensen die zoveel voor haar over hebben. Er is iets wat ze losmaakt bij zovelen. Het doet me denken aan de vrouw van oppas ziek kind die eerder 3 dagen op haar kwam passen. Onmiddellijk was er een klik, na één dag zat Roos in haar hart en geraakte ze gehecht. Roos spreekt nog niet, maar zegt zoveel, doet je smelten met haar doorzettingsvermogen, wilskracht en lieve zelf.

Ik lees dit stukje nog eens over. Het warme gevoel doet bijna vergeten (NOT!) dat we recent ook vaak horendol worden van een tekort aan slaap, door zelf ziek te zijn en voor zieke kindjes te zorgen, korte gebroken nachten, drukke, zware dagen. Mijn non-verbale gezicht bij het gebaar 'moe' is bij deze ook uitstekend. Misschien toch eens ingaan op al die mensen die voorstellen de kindjes bij hen te laten logeren?

Voor diegene waarbij het zelf kriebelt om met Roos te communiceren: www.smogjemee.be