Roosje aan het woord

05-12-2018

Dag iedereen

Met mijn mama heb ik afgesproken dat ik eens een blog mag schrijven. Er wordt altijd over mij geschreven, maar ik heb zelf best wel wat te vertellen.

Nog niet zo lang geleden, hoor ik mama en papa aan de mevrouw met haar bril (lees: thuisbegeleidster) vertellen dat ze het heel belangrijk vinden dat ik goed kan communiceren. Ik hoor mama, papa en broere altijd maar dingen zeggen tegen elkaar en ik zou zo graag meedoen. Daarom dat ik er soms tussen kom en iets roep. Het werkt, want ik krijg bijna altijd respons. Soms kijken ze wel wat boos naar mij, ik denk omdat ik wel luid roep. 

Ik doe ferm mijn best om heel veel verschillende smoelen te trekken, dat vindt iedereen grappig. Van papa heb ik ook al enkele kunstjes geleerd, bijvoorbeeld hoe je slapen en een zoentje uitbeeldt, of nee schudt. Mama is dan super trots en doet klappe handjes, met een grote lach. Ik denk dat ze dan heel fier zijn op mij.

Mama heeft mij ooit eens verteld dat ze heel verdrietig kan zijn. Ik zie het dan ook aan haar waterige ogen, ze doet haar best het weg te moffelen, maar ik voel het toch. Ze spreekt dan anders, slikt veel en haar hart slaat sneller. Maar als ik dan één van mijn kunstjes doe, of zo breed lach dat je mijn tandjes ziet, dan klaart ze helemaal op. Wat ze stiekem ook heel leuk vindt, is als ik aan het dansen ben op schlager muziek. Ik schater van de fun en lach als flipper. Mama en papa dansen en zingen mee, zelfs broere doet zijn best en dat is echt genieten.

Laatst gingen we naar het ziekenhuis, naar een mevrouw die al heel lang voor mij zorgt. Ik moet er mijn kleertjes uit doen, wordt gewogen en gemeten en dan luistert ze naar mijn buik en rug. Ze zei aan mama en papa dat ik best 3 maanden thuis zou blijven, om de winter te overbruggen. Ze vindt dat ik te vaak ziek ben en dan te snel gewicht verlies. Tijd om wat aan te sterken... Ik mag nu dus even niet naar de andere kindjes. Alle lof naar tante Shari, die echt al-tijd klaar staat om mee voor mij te zorgen, zomaar of als ik ziekjes ben. 

Leuk is wel dat er elke dag thuis iemand voor mij zorgt! Bedankt aan pepe (= papa van papa) om voor mij te willen zorgen, bedankt aan oma (= mama van papa) om elke donderdag verlof te nemen om samen te zijn met mij. Zelfs mijn peter en tante gaan een dagje op mij letten! Ook bedankt aan mama en papa om met mij thuis te blijven, ik geniet van onze tijd samen. Op maandag en vrijdag komt er een mevrouw die ik nog niet ken, maar mama heeft er vertrouwen in dat ze goed voor mij zal zorgen.

Ik denk wel dat mama en papa blij zijn dat ik er ben. Voor de zekerheid tracht ik altijd vrolijk te zijn en leer ik zo snel als mogelijk hun (gebaren)taaltje aan. Ook flink eten en zonder problemen mijn siroopjes en druppeltjes toelaten, maakt het voor hen gemakkelijker. Sinds kort slaap ik ook wat flinker, mogelijks door de siroop tegen de vuile boeren of misschien door de buisjes in mijn oren. Of door die andere melk en nieuwe koekjes? 

Ik val terug in slaap in mijn bedje en wordt niet zo veel meer wakker. Papa en mama hebben hier duidelijk deugd van, misschien moet ik dat wel voor langere tijd uitproberen...

Liefs,

Roosje