Na hittegolf komt onweer

09-08-2018

Wat is dit lang geleden: ik ben alleen in de living en kan de komende uren kiezen wat ik doe. Ik kan me zelfs niet herinneren wanneer dat voor het laatst zo was. De kindjes slapen, papa Ken is niet thuis en op tv is er niets de moeite waard te kijken.

En dan is het daar; na lange tijd te zijn weggeweest. Een rauwe, scherpe, maar zware druk van in mijn keel tot aan mijn maag. Zo voelt verdriet bij mij. Wauw, wat zou ik nu makkelijk kunnen wenen. Maar daar is de schrik al, om het verdriet te vergezellen. Het lijkt op het gevoel van de eerste weken van Roos haar leven. Gekoppeld met dat soort wenen, in de douche of tijdens de borstvoeding of gewoon 's nachts bij slapeloosheid. De schrik zit hem niet in het wenen zelf, maar in het niet meer kunnen stoppen ermee.

Ze lijkt niet op mij, ondanks haar blauwe ogen. Ik heb geen stijl blond haar of kleine oortjes, een minimondje of groot gat tussen mijn grote en tweede teen.

Waarom toch? Ik was dertig en had alles behoorlijk op een rijtje. Het leven liep zoals ik wou, weinig zorgen, niet moeilijk om optimistisch te zijn. Tot... BAM! Sla mij maar in het gezicht, leven. Ik kijk wel machteloos en radeloos toe.

Kom, laat het maar snel weer straks zijn. Want dan zie ik jou en zal die zware druk zo verdwijnen. Ik zal het zelfs niet merken. Het enige wat daarvoor nodig is, is jij die je minimondje zo groot mogelijk maakt, speciaal voor mij, zoals je altijd doet van zodra je me ziet.