Kleine stapjes...

Het seizoen van de Roos

De meeste rozen bloeien van half juni tot september. Onze Roos is in die maanden ook helemaal in topvorm. Vroeger dachten we dat het een inhaal manoeuvre was van de moeilijke wintermaanden, waarin ze al haar krachten gebruikte om gezond te worden en te blijven. Deze winter was haar eerste erg goede winter, ze is bijzonder weinig ziek geweest. En toch floreert ze nog iets meer in de zomermaanden. Ik vermoed wel dat ze steeds meer een heel-het-jaar-door-bloeier wordt. 

Ze heeft niet veel nodig om helemaal in haar element te zijn. Muziek opzetten is altijd een voltreffer, dan volgt er instant een dansje zoals zij alleen dat kan: een alternerend huppeltje, strakke dansface die overgaat in een schaterlach en handjes die alle kanten op gaan. Wanneer ze erin slaagt om ook anderen aan het dansen te zetten, dan is haar plezier helemaal ten top. "Alé mama". Zie ze stralen. Plots staakt ze alles en beveelt: "Ander liedje. Ander liedjeeee. Ander Liedje!". Je kan nooit rap genoeg intikken in Spotify, geduld moet ze nog kweken.

Ze straalt ook wanneer ze in de vakantie meer tijd samen met broer doorbrengt. Ze beveelt hem als een klein bazinnetje, maakt op diverse manieren duidelijk wat hij moet doen, hoe hij het moet doen, wat hij zeker niet mag doen... Meestal volgt Bas, geeft hij haar haar zin en helpt haar om het meest fantastische kamp ooit ineen te steken. Gelukkig geeft hij haar ook nu en dan wat tegenkanting, want Madame Rose denkt soms dat we allemaal ten dienste van haar bestaan.

Waar ze momenteel hard van geniet is doen-alsof-schminken. Heel minutieus, met alle details, strijkt ze heel zachtjes met haar vingers langs je hele gezicht. "Ogen toe mama". Een wijsvingertje onder mijn kin en het andere vingertje neemt alsof-schmink en maquilleert me met veel geduld en overtuiging. Ik mag kiezen: een tijger, een vlinder, Roodkapje of de boze wolf. Wanneer ze klaar is giert ze van het lachen, want ze heeft me toch in een aardbei geschminkt. 

Ook ijsjes verkopen is haar favoriet. In de zandbak, haar huisje in de tuin of gewoon binnen bij haar kassa. "Chocolade, meloen of chocolade, wa kies je mama?". Beleefd vraagt ze als ik er "noepjes" op wil. Met veel zorg en met trots voor haar product wordt een geïmproviseerd ijsje gefabriceerd. 

Supergraag gaat ze naar de opvang in het Vliegend Paard. Telkens krijg je een heel verhaal van wat ze er beleefd heeft. De meeste dingen kan ik bijna verstaan... Hoe graag ze ook gaat en hoe enthousiast ze ook spreekt, het vertellement eindigt steevast in: "... heb je gemist." Dit hoor je ook als je even de was hebt ingestoken of naar toilet bent geweest. "Wat zou je nu graag doen?" wordt beantwoord met "samen zijn, bij Bas/papa/mama blijven".

Wandelingen zijn vaak nog lastig, waardoor ze snel gedragen wordt. Die dertien kilo begint door te wegen, maar als ze zachtjes in je oor giechelt: "Roosje en mama, Roosje en mama, Roosje en mama", dan steek je al je krachten in haar nog wat langer dragen. Gisteren viel ze op mijn rug in slaap. Haar hoofdje gelegd, haar handjes vallen slap naar beneden en dan doet ze een tukje. 

Laat haar maar op haar tempo verder bloeien en groeien, want het is mooi om zien. Haar aanwezigheid fleurt het moment steeds op. Wij zullen haar alle zonlicht, zuurstof, water en aarde geven zodat ze verder kan worden wie ze is. Het stimuleert om nu te genieten van deze mooie bloem en minder te denken aan de beperkingen en moeilijkheden die nog op ons pad zullen komen.