Roos is jarig!

27-07-2018

Als ik dit schrijf, staan we aan de vooravond van Roos haar verjaardag. Zittend, met 2 tandjes later...

Al enkele weken word ik nu en dan in gedachten weggezogen naar een jaar terug. Toen was er nog niets aan de hand. Zorgeloos genietend van de beweging in mijn buik. Vrienden, kennissen en familie hoor ik zeggen: 'Roos is al een jaar, 't gaat allemaal rap hé', 'wat worden ze toch snel groot'. Ik kan je zeggen, het is niet altijd rap gegaan. En Roosje wordt eigenlijk niet zo snel groot...

Het ging bijvoorbeeld elke nacht traag, van haar drie maanden tot ongeveer vorige maand. Aanvankelijk voor mij, gezien ze zeven maand borstvoeding kreeg. Later hadden papa Ken en ik elk om beurt de 'nacht shift'. Nog wat later hadden we elke nacht opgedeeld in 2 shiften, om niet compleet als een zombie op ons werk te verschijnen. Of de traagheid waarmee ze overstapte naar flesvoeding, of het lage tempo waarmee ze nadien haar flesje melk leegdronk. Ook de 23 consultaties bij specialisten (jawel: ogen, oren, nieren, hart en algemene gezondheid!) en de 3 ziekenhuis opnames waren veelal gevuld met hopend (tergend traag) wachten.

En toch. Soms verschiet ik ook dat we al een jaar verder zijn. Wist ik toen maar wat voor een kanjer van een dochter ik nu heb. Wat zou mijn verdriet deugd gehad hebben van haar innemende pietje tweetand lach.

Het is een jaar van dankbaarheid en nieuwe ontmoetingen geweest. We zijn dankbaar voor iedereen die er de eerste dagen voor ons was. Misschien volgt nu een wat saaier stuk, een opsomming van onze dank, maar wel een oprecht en belangrijk stuk voor ons. Onze deur werd platgelopen van mensen die ons goed kennen, want bijna allen hadden ze eten mee. Sommigen konden ons dieper raken dan gedacht, bijvoorbeeld de partner van een goede vriendin, die zonder haar op bezoek kwam (ze moest werken), omdat hij er per sé wou zijn voor ons. Of het koppel vrienden dat ons meenam naar Q-Beach House, zomaar omdat we eens zorgeloos een cocktail (met hapjes!) konden verorberen. Bedankt aan alle mensen die ons documentaires, YouTube filmpjes of literatuur bezorgden rond downsyndroom. En ook die mensen, die oprecht geïnteresseerd waren in Roos haar ontwikkeling: wat leren jullie bij de kiné? Hoe doet ze het daar? Mogen we het eens zien? Kunnen we zelf met haar oefenen? Wat houdt dat syndroom eigenlijk juist in? Of gewoon die mensen die haar in hun armen namen, om haar lieve dingen toe te fluisteren en te vertellen hoe ze voor altijd in hun hart zit. Een dikke merci aan mijn psychologe, die de raad gaf om Roos over mijn verdriet te vertellen. Bedankt aan diegenen die haar enkele nachten bij hen liet slapen, zodat wij even op ons plooi konden komen. Speciale dank aan meetje, peetje, grootouders en andere familie om zichtbaar Roosje in jullie hart te sluiten. Veel liefde, voor familie die we al even niet meer zagen, maar sinds de geboorte frequent in ons leven aanwezig zijn. Bedankt aan de vroedvrouwen, die altijd paraat stonden, nog maanden na haar geboorte. Ik ben ook dankbaar, voor die collega die Roos onmiddellijk in haar hart genomen heeft. Elke maand feliciteerde ze Roos met haar ... maanden. Ze kocht een kleedje voor haar en stuurde een zeer mooi verjaardagskaartje. Ook onze vroedvrouw van bij de geboorte heeft ons een kaartje gezonden. We hebben een speciaal plaatsje in haar hart, hoe mooi! Bedankt inclusiecrèche Het Vliegend Paard, om haar alle nodige zorgen te geven, elke dag opnieuw. Speciale dank voor die mensen die gewoon hulp bieden in plaats van 'als er iets is, dan moet je het maar vragen'. Bijvoorbeeld door ons verplicht op date te zenden, smekend om te mogen babysitten op ons beide kindjes. Bedankt downsyndroom Vlaanderen, voor het starterspakket, het huisbezoek en het antwoord op gelijk welke vraag. Ook alle artsen en in het bijzonder mijn vaste kinderarts verdienen veel dank, omdat ze tot het uiterste gaan en het beste voor hebben, de tijd nemen en altijd empathisch rechtuit zijn. Uiteindelijk ook dank aan onze thuisbegeleidster van Start West-Vlaanderen, om er te zijn, actief te luisteren en raad te geven. Bedankt aan zoveel anderen, die ik nog niet heb kunnen beschrijven (ik kan de lijst eigenlijk 'ellendig-saai-door-langheid' maken).

Uitzonderlijke dank aan papa Ken. Wat doe jij het goed met je keppebolletje. Soms ben ik jullie kwijt, om even later terug te vinden, stiekem knuffelend in het grote bed. Vol liefde, over beschermend (lees: op voorhand rekening houdend met àlle rampscenario's en ook alle attributen daarvoor meeslepend naar elke uitstap), steeds begripvol voor mijn moodswings, vreemde grillen ('IK WIL NU BEN EN JERRY'S' en 'jaaaaa, ik weet dat alleen de nachtwinkel nog open is'), troosteloze nachten en pijnlijke rauwe dagen. Bedankt om er nog harder te staan als ik wankel. Bodemloze liefde voor Bas, om op het juiste moment liefjes tegen me aan te liggen voor 'rugje-krab-krab', of muziek luider te zetten en mij ten dans te vragen voor de zotjesparade.

Laatst, maar niet in het minst, bedankt Roos. Bedankt om de testen te omzeilen, omdat je per sé bij ons wou zijn. Om het zo goed te doen, ons te verbazen met alle (kleine) nieuwe dingetjes die je doet. Om het gezin van Eline en Arnaud in ons leven te brengen. Om elke morgen, vanaf seconde één, ons te laten genieten van die brede stille glimlach. Om deugddoend te genieten van je gewoon bij ons te nestelen. Om zo vreugdevol je te amuseren, enthousiast te kirren als je ons ziet. Bedankt om je naam eer aan te doen, door te bloeien en je mooiheid te delen met ons allemaal.