2 jaar Roosje

Verjaardagen brengen steeds flashbacks met zich mee. Al van een week op voorhand teruggegooid worden naar twee jaar geleden. Vele dagen en uren nog perfect voor de geest kunnen halen. Naast de beelden ook voelen hoe je lijf voelde. Jammer dat Roosje haar dagje tegelijk ook pijn en intense droefheid met zich meebrengt. Ik vraag me af als dit elke verjaardag zo zal blijven. Wordt die pijn minder groot? Of juist groter? Het verschil met leeftijdgenoten wordt groter, maar daarentegen mogen wij meer en meer genieten van wat Roos ons brengt aan geluk. Ik blijf worstelen met al die gevoelens die tegelijk beleefd worden. Hoe kun je nu tegelijk écht gelukkig zijn en toch diepe pijn voelen? Het zou mooi zijn moest het geluk zodanig overheersen dat de pijn wegsmelt. Of is het juist die pijn die ervoor zorgt dat ze ons zo trots en ontroerd maakt? Dat lijkt wel te kloppen.

Zonet las ik nog eens mijn allereerste blog van één jaar geleden. Afgelopen jaar is sneller voorbij gegaan naar mijn gevoel. Ze is ook veel geëvolueerd, een echt mevrouwtje geworden (inclusief haar sacoche, haarspeldjes en voorkeur/weigering bepaalde kledij). Het is erg duidelijk wat ze wel en niet wil. Mijn grote vrees dat communicatie moeilijk zou lopen blijkt onterecht. Hoewel het voornamelijk non-verbaal communiceren blijft, slaagt ze erin om de wereld duidelijk te maken wat haar missie van het moment is. Lees: met kracht wegsmijten van eten en voorwerpen die ongewenst zijn, al wijzend tieren naar een voorwerp dat dan weer erg gewenst is, trappel trappel naar de kast met pudding, terugkerend en trots kijkend met een lepel en twee potjes op weg naar haar zeteltje of haar SMOG voor 'nog' na het zingen van een liedje of het verorberen van vlees. Recent startte ze ook met mokken en wijzen naar haar pamper als er een boodschap onderweg of lopende is. Dankzij eeuwige paraatheid ook al een nummer 2 in haar potje gemikt, gevolgd door een applausje van de zaal en de actrice zelf.

De interactie met broere doet alle harten smelten. Die twee samen zijn zo lief voor elkaar. Bas vergeeft haar haar nijpen en slaan (systematisch gevolgd door een aaitje en ondeugende blik naar ons), zij laat haar opheffen en gierend van het lachen meters verder dragen door broere. De één troost de ander als ze door ons gestraft worden: aaitjes op de rug, " 't is niets" zeggend knuffelen om dan verder te ravotten met zand en water.

Verjaardagen doen ook vooruit kijken: wat brengt komend jaar voor ons? Een uurtje extra logopedie in de reva, loslaten van het tuutje overdag, papa stopt medische bijstand waardoor we beiden terug fulltime werken, verlaten van de kinderopvang om op school te starten...
Benieuwd waar we dan zullen staan. Benieuwd hoe we ons dan zullen voelen...