Koppig?

Het valt mij de laatste tijd op dat Roosje-lief erg koppig kan zijn. Al klinkt dat woord te negatief. Iemand die weet wat ze wil, een doorzetter, persoontje-in wording... klinken al beter. Wat dit dan juist inhoudt?

• Tijdens een wandeling of bij het boodschappen doen plots in "zit-staking" gaan. Gewoon, midden op de baan, vlak in de weg voor auto's of midden in het gangpad tussen de conserven en de koffie "poepe-zit" doen. Ze kijkt je schaapachtig aan, wil niet gedragen worden en antwoordt op alle suggesties "nee". Een kleine minuut later schiet ze plots weer in gang, maar vaak om de minuut daarop opnieuw te gaan zitten. Voorlopig heb ik hiervoor nog geen ideale oplossing gevonden, behalve het laten bestaan en omstaanders waarschuwen voor het kleine meisje op de vloer...

• Eigenlijk zowat op elke vraag "nee" antwoorden. Het is alleszins een lesje voor ons om niet alles in vraagvorm te presenteren. Tegenwoordig komt bij de "nee" het hoofdje schudden en het kleine vermanende vingertje er ook bij. Noot: een "nee" kan op geen enkele manier een "ja" worden. Wil je echt een "ja"? Dan is de enige vraag die tot succes leidt: wil Roosje een chocolaatje?

• Doorgaand in het thema voeding: Roos is ook erg persisterend in het weigeren van allerlei voedsel wat voordien vlotjes binnen ging. Met vlees heb je nog het meest succes (naast het gebaar voor 'nog' is 'vlees' tweede op de ranglijst van populairste SMOG), al is dit niet altijd gegarandeerd. Oh ja, wil je toch dat ze iets anders eet, hou dan rekening met diverse voeding, bestek, borden en bekers die door je interieur gesmeten worden. 

• In de auto zitten is enkel nog plezant op de plaats van de bestuurder: sturen tot hij in stuurslot geraakt, lichten aansteken, radio verzetten, volume af of gigantisch luid, ruitensproeiers uittesten of je airco verdraaien: allemaal even voldoening gevend. Maar waag het zeker niet om haar in haar autostoel vast te gespen. Om te laten zien dat daar helemaal niets aan is, volgt de hele rit een krijsend geween, ook wanneer deze 45 minuten duurt.
• Wat spelen betreft: ze heeft een zeer goed idee met wat ze (niet) wil spelen. Ofwel hebben we dan opnieuw een staking (lees: ik speel nu niets met jou en zit enkel met een boos gezichtje en gekruiste armpjes naar beneden te kijken), ofwel neemt ze op brutale manier iets af van iemand anders ofwel duwt ze gewoon in je handen waar jij nu MOET mee spelen met haar. Hier niet op ingaan of een opmerking geven = bleit concert. 

• Gaan slapen liep zo vlot, dat het een plezier was. Al enkele maanden kunnen we de nood aan slaap eindelijk inhalen. Inderdaad, je las 'liep'. Sinds kort is het slaapritueel wel nog welkom (zotjes doen voor de spiegel, liedje zingen, wat echolalie erbij), maar het in bed steken zelf is er voor mevrouwtje te veel aan. Oh ja, daar hebben we dat gekrijs weer, een klein uurtje lang. 
• Als ze echt iets wil bekomen is ze goed in het plaatsen van 'tje' achter het woord mama. Eigenlijk plaats ze 'tjeeeeeeeeuuuuuu' erachter, op een hangerige vervelende toon. 

Peuterpuberteit? Erfelijkheid? Oké, ik beken, zelf heb ik ook wel wat doorzettingsvermogen. Alleen ben ik niet koppig, de rest weet gewoon nog niet dat ze ongelijk hebben. En ik moet enkel volhouden tot zij dat eindelijk inzien, zich excuseren en zeggen dat ik gelijk heb.

Hmm.

Iets over kinderen en een spiegel voorhouden passeert in mijn gedachten. Oh toch niet, het is alweer weg... :-)