Mijn diepste verlangen...

Op het verjaardagsfeestje van een hartsvriendin, zitten we naar jaarlijkse traditie met een stuk of tien dames te genieten van - hoe kan het ook anders - eten en drinken. Aan het einde van de avond dagen we elkaar uit met diepgaande vragen, waar je moet op antwoorden.

Wat wil je binnen een jaar bereiken? Waar wil je binnen een jaar staan? Deze vragen starten de reeks. Hmmm... Ik vraag even bedenktijd, tot men na een rondje alweer bij mij belandt. Sh*t. Graag zou ik een ambitieus en hip antwoord hebben, maar helaas. Ik hoor mezelf zeggen dat ik eigenlijk gewoon wil dat alles blijft zoals het is. Een jaar zonder grote veranderingen. Mijn job boeit me, ik voel me competent en doe het graag. Vroeger miste ik het therapie geven, maar dat hoeft nu even niet. Ik kom ook heel graag thuis, met Ken en de kindjes, genieten van elkaar. Een huis dat overhoop ligt, te veel was, geen passende boodschappen in de frigo... Ik vind het best oké. Daarnaast heb ik eindelijk ook hobby's: sporten en koken. Neeje... voor mij liever geen veranderingen. Zie ik daar teleurstelling ik mijn saai antwoord bij de dames? Iemand vindt het wel mooi dat ik gewoon tevreden ben.

We stranden op de vraag: Wat is je diepste verlangen? Oei. Weer zo'n moeilijke. Wat moet ik daar nu mee? Ik kan wel een aantal leuke dingen verzinnen, maar niets beantwoordt aan mijn 'diepste' verlangen. En ik kan nu niet wéér antwoorden dat ik even niets meer verlang, dat ik gewoon tevreden ben. Dat zal zeker teleurstellend zijn. Ze trachten me nog te overtuigen toch te antwoorden. De antwoorden van anderen brengen me op ideeën die ook wel kloppen: je kinderen die en mooie jeugd hebben en jij die het mag mee beleven. Ja dat past ook wel bij mij. Moet ik dan hetzelfde antwoorden?

Op weg naar huis, alleen in de auto, blijft de vraag in mijn hoofd spoken. Al vrij snel heb ik toch een idee. De vraag en het antwoord spookt al enkele dagen na. Hier moet ik over bloggen. Gedaan met denken aan dingen die echt kunnen, ik heb een verlangen dat nooit realiteit zal worden: ik zou graag eens mijn Roosje mogen spreken, zoals ik haar in gedachten had toen ze in mijn buik zat. Dat meisje zonder downsyndroom, zoals ik ze mij had ingebeeld en over had gefantaseerd. Dat mini-mezelfje, bruine krulletjes, intelligent en gevat. Ze mag kiezen wat ze wil studeren, wie ze wil worden, met wie ze haar leven wil delen en of ze kinderen wil. Alle opties liggen open. Geen idee wat ik haar zou willen zeggen. Ik wil haar gewoon eens zien, bewonderen, mogen kennen.

Mezelf in miniversie

Ik weet wel dat niemand kan bepalen hoe de toekomst van haar kinderen er zal uit zien. Ze moeten zelf hun weg kiezen, ook al is dat niet wat je voor hen in gedachten had. Maar... in mijn geval zijn er al zoveel zaken die sowieso niet meer kunnen, die geen optie meer zijn. Mijn Roosje zal geen kindjes krijgen of studeren aan de universiteit. Ik zal geen diepe discussies over politiek of existentiële zaken hebben met haar.

Zal ik dit wel schrijven en delen op mijn blog? Gaat men niet denken dat ik Roosje hiermee te kort doe? Alsof ze niet goed genoeg is voor mij. Alsof ik niet gewoon tevreden kan zijn met wat ze wel allemaal kan. En toch wil ik het schrijven. Dit hoort gewoon bij mijn rouwproces, bij het afscheid nemen van het meisje dat in mijn buik zat. Dit staat los van het aanvaarden van Roosje zoals ze nu is. Die twee dingen staan naast elkaar voor mij en ze mogen allebei bestaan.