Hoe het met ons gaat?

Dit is mijn eerste blog van dit jaar. Al een tijdje denk ik 'ik zou nog eens willen schrijven, maar...' en steeds zijn er wel voldoende valabele redenen om niet te beginnen schrijven. Ik zou ze kunnen opsommen, maar alle mama's die heel veel rollen en taken combineren en fulltime aan multitasking doen knikken nu lichtjes glimlachend van erkenning. 

Vandaag heb ik me wel aan het schrijven gezet. Ik wil jullie laten weten hoe het met ons gaat. We hebben het vieze virus beeste een jaartje kunnen buiten houden, maar een kleine maand terug is het via ons Roosje een bezoekje komen brengen in het gezin. Met vier hadden we ervan. Een jaar lang vroegen we ons af: wat als Roos besmet geraakt? Longen zijn haar teer punt... Wat mogen we verwachten? Opnieuw ziekenhuisopname? Ergens in de zomer werden we al wat gerust gesteld door Roos haar artsen: kinderen worden zelden tot niet zwaar ziek. Downsyndroom of niet. Maar toch...

Ondertussen weten we dat Roos inderdaad sterk genoeg is om met gemak tegen het beestje te winnen. Oké, een weekje koorts (die mooi weg ging met medicatie) en een vieze vuile hoest. En zomaar ter plekke in slaap vallen... Maar geen enkel moment waren we ongerust of dachten we aan een ritje naar het ziekenhuis. Gelukkig maar, want wij waren er minder goed aan toe. Zo'n tien dagen was het tergend traag erdoor trachten te komen... Je bent kansloos wat 'rusten', 'kalm aan doen' en 'uitzieken' betreft, met twee jonge kinderen in huis. Die eisten hun stukje individuele aandacht op en herinnerden je aan alles wat ze samen willen doen 'in onze vakantie'.

Oké, dan delen we de dag op in shiften. Mama gaat nu twee uur in bed rusten en jullie mogen twee uur met papa spelen. Daarna draaien de rollen om. We zijn allebei bereid om een heel jaar de rotklusjes te doen (dampvanger kuisen, onkruid wieden in de voortuin, vuilbakken een Dettol bad geven, voegen in de douche kuisen met een tandenborstel...) in ruil voor een kwartier overname van de shift... Kunnen we het maken om de ander wakker te maken? Jaja, want de energie is meer dan op. Elk om beurt nemen we netjes onze Dafalgan Forte uit de multipack om dan mee stickers te plakken, een kamp te bouwen, toilet hulp te bieden....

Gelukkig maar hebben we écht de beste buren: eten komen brengen, een bloemetje komen brengen met paaseitjes voor de kids, vragen om boodschappen te doen... Hartverwarmend. Ook onze ouders kwamen hun pakketjes met overlevingsmateriaal afzetten, zodat we niet buiten hoefden komen. We voelden ons niet alleen, maar geraakten moeilijk over dat ellendige en uitgeputte gevoel. Je moet weten, verlies van smaak en geur is voor ons écht een drama. Als er één plekje is waar eten en drinken héél erg geapprecieerd worden, dan is het wel dat huisje in Oedelem. Als dan je Fanta een spuitwater wordt en je met je ogen dicht belange niet zou weten wat er nu juist in je mond zit... Dat is de finale mokerslag om de handdoek in de ring te gooien. 

Gelukkig kwam de ommekeer dan toch: wauw! Ik geraak bovenaan de trap zonder uitgeput te zijn! Het doet al eens deugd om in de tuin te komen... En de kinderen hebben vandaag 'maar' acht uur schermtijd gehad... Beterschap in zicht!

De kindjes bleven nog tien dagen langer in quarantaine, dus het bleef wel nog wat zoeken naar bezighouding. Heel die periode zo dicht op elkaar zitten, doet je letten op kleine speciallekes die je anders misschien zouden ontgaan. Bijvoorbeeld Roos die uitgebreid haar tijd neemt om je 'alsof' te schminken. Haar wijsvingertje onderaan je kin, om met haar andere vinger denkbeeldige kleurtjes op je neus, mond en wangen te schilderen. "Mama is een leeuw!", roept ze trots. Of hoe ze verstoppertje speelt en probeert tot tien te tellen, maar slechts tot zes onder de knie heeft. "Zes, elf, eenentwintig, vijf, tien! weg is, gezien! Kom!". Ze kan ook heel gemeend "Bravo mama!" roepen al handenklappend, omdat ik een puzzelstukje juist hebt gelegd. Even later gaat ze helemaal los op de klassieker "mooi weer vandaag": handen in de lucht, rondjes draaien en kapot zijn van het lachen en dansen tegelijk.

Vrolijk en tevree zet ze haar -sinds kort pamperloze- stappen in het leven verder, onbezorgd en goedgezind. En wij genieten mee...