En het werd zomer...

Mijn eerste paar dagen verlof zijn gepasseerd. Er is weer wat normaliteit in ons leven. Voor Roosje was er, denk ik, nooit echt iets aan de hand. Volgens mij vindt ze elke dag plezant, hoe hij ook loopt. Bij het ontwaken (gewoonlijk ergens rond 5u30) hoor je haar zachtjes neuriënd overtuigend aan haar tuutje sabbelen. Een vast deuntje, een klein kwartiertje lang. En dan: "Mamaaaa! Mamaaaaah! Lang geslapen!". Die zin heeft ze van broer gepikt. Wanneer je haar kamer binnen komt staat ze al recht, breed lachend te popelen tot je haar vastneemt. Vervolgens klemt ze haar beentjes en vingers goed vast, gepaard gaand met een diepe zucht van contentement.

Met dank aan fotograaf Ward Appeltans

Probeer vooral niet, zoals vroeger, nog even samen met haar in het grote bed te kruipen. Op een eisende toon krijg je een felle "nee!!" en een vingertje wijzend naar de trap. Mevrouwtje wil aan de dag beginnen en wel nu. Tegenwoordig hoort bij het ochtendritueel dat je even verstoppertje speelt. Mijn taak is om te beginnen tellen (zij toont wel waar), terwijl zij een plekje zoekt. Ze staat dan ergens midden in de living, met haar handen voor haar ogen. Mocht je haar toch écht niet zien, moet je gewoon afgaan op het zenuwachtig gegiechel, in spanning wachtend om gevonden te worden. Als je haar dan aanraakt roept ze: "Roosje verstopt!" om dan in een diepe lachbui te vervallen. Wanneer de rollen worden omgedraaid moet je snel zijn, want Roosje telt als volgt: "één, zes, tien!" en daar is ze al. Meestal geeft ze op voorhand aan waar je je moet verstoppen...


Maandag ging ik op stap met haar en Bas. Waar ze ook wandelt, alles is een avontuur. Wanneer ze iets interessant ziet, gaat ze ernaartoe en moet ze even stil staan. Ze wijst terwijl ze wacht tot je het benoemt. Daarna volgt "mooi!" of "bang!" - enkel die categorieën bestaan momenteel. We passeren een grote struik met bloemen: pauze nr. 23 in onze korte wandeltocht. Dit dametje moet even aan de bloemen voelen, eraan ruiken, ze aaien, ernaar lachen, er even tegen brabbelen... Goed dat er nu tijd is om haar gewoon te laten begaan. Broer kijkt er naar, zucht en krabt eens in zijn haar.


We zijn beland op een speelpleintje. Met volle plezier smijt ze zich op het springkasteel. Haar evenwicht is niet goed, springen kan ze niet. En toch: een voortdurende slappe lach is te horen en ze krijgt broer (of andere kindjes) zo ver dat ze een duwtje aan de poep geven, zodat ze ook van het glijbaantje kan slieren. Dit herhaalt zich een 30-tal keer. Op de andere toestellen valt het op dat Roos geen gevaar ziet. Ze ziet alles als een uitdaging, zou zich helemaal smijten om iets te bereiken, maar ook veel te hoog gaan, een schommel niet zien aan komen of ergens onder proberen kruipen en vast geraken.


Gelukkig heeft ze deze keer grote honger en stort ze zich eens op haar vlees. Eten is nog steeds geen evidentie, het is altijd spannend als deze maaltijd zal aanslaan of niet. Waag het niet haar te helpen, dan krijg je een venijnige: "Roosje doen!" te horen, veelal gevolgd door een duwtje. We nemen het er dan maar bij dat haar kleren, wangen, haren... vol hangen met ketchup en appelmoes. Even later volgt een "genoeg!" en ook het bord krijgt een duwtje.

Met dank aan fotograaf Ward Appeltans

Op weg naar de auto hoort ze een liedje spelen. Pauze: we nemen even de tijd voor een dansje. Roosje draait rondjes, haar handjes draaien mee en ze spoort anderen aan mee te doen (juist: niet alleen mij en broer, maar ook vreemden die haar passeren). Plots is ze er klaar mee en kan de tocht verder gaan. Eens in de auto gaat het hoofdje achteruit, het mondje open en vallen de oogjes toe. Ze is helemaal uitgeput.


Met dank aan fotograaf Ward Appeltans

's avonds geniet ze er nu van om als een baby'tje in mijn armen te liggen, terwijl ik zachtjes de dag nog eens vertel. Ze begrijpt me, moet lachen en probeert woordjes te herhalen. Maar ze kijkt vooral, met haar grote mooie ogen naar mijn mond en ogen. Ze kauwt al wat op die tuut van haar en neemt alle woorden op. Die vingertjes klemt ze weer rond me, die gelukzalige zucht terwijl ze 'mama' zegt is er ook.




Reacties

  1. Prachtig, hoe intens Roosje leeft, maar wat heb jij engelengeduld 👼😘

    BeantwoordenVerwijderen
  2. ♥ verwarmend, superlief en heel moedig is onze mooie 🌹 en accuraat weergegeven. 😘❤️😍

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts