Het leven zoals het is: Quarantaine mommy
Regelmatig komt de vraag hoe we het thuis stellen, lukt het wat, dat combineren van fulltime thuiswerken en voor die twee patatjes zorgen? Speciaal voor degene die geïnteresseerd zijn in het lange antwoord, omschrijf ik even hoe wij het hier écht stellen.
Een telefoontje voor het werk, eentje die echt belangrijk is. Het was goed ingepland, dus ik kon mij voorbereiden. Netflix stond op repeat van alle Peppa Pig afleveringen en nog maar net kwam hij de vraag stellen 'als we nog aan het kijken waren?'. (Hoeveel keer op een dag is het eigenlijk verantwoord die melding te krijgen?). Tijd zat dus om mij op het telefoontje te concentreren. Gezien beiden gehypnotiseerd tv kijken, sluip ik even weg naar Roos haar kamer. Wonder boven wonder hoor ik tijdens het bellen gewoon niets: geen hysterisch gekrijs van Roos, geen Basje die een absoluut-dringende-vraag moet stellen, ik hoor niets vallen... Wanneer ik toe leg, merk ik toch wel een klein half uur gebeld te hebben. Feest! Dat is gelukt!
Ik bereid mijn ik-ben-trots-op-jullie-speech voor als ik met een zwaai terug de gang in kom. Wat is dat hier... Roos heeft mijn inlegkruisjes gevonden en zegt apetrots 'ticker'. Nu moet je weten dat ik al heel lang train om haar 'sticker' te laten zeggen. Er een beloning aan koppelen, talloze keren voor zeggen, maar alleen twee grote ogen en twee staartjes die me met een scheef hoofdje aankijken. Hmmm... in mijn hoofd is er een razendsnel 'hoe reageer ik nu best' proces gaande. Kan ik oprecht 'woehoe, sticker!' roepen zonder er van mijn gezicht af te lezen is 'oh-nee, ik moet die allemaal nog van de muren, deuren en vloer krijgen'? Ik probeer, wat voldoende is voor haar. Enthousiast scanderen we 'sticker, sticker' sticker'.
Naar beneden dan, voor een video meeting. Bij de start hiervan vindt mevrouwtje het gepast om een zak knikkers ondersteboven te houden. Een hels lawaai verstoort mijn betoog en doet de anderen vreemd opkijken. Roos komt geschrokken op mijn schoot kruipen, ik krijg begrip van mijn mede-vergaderaars. 2 zinnen later in mijn goed voorbereide uitleg, voel ik iets knallen en roept Roos luid 'PROT!'. Oké. Adem in - Adem uit. Excuses worden aanvaard, al heb ik geen idee als de aandacht nog naar de inhoud van mijn boodschap gaat. Roosje zit zowaar 'mee te vergaderen', ze knikt van ja als de anderen dat doen, ze slaat er haar snater tussen en probeert met mijn muis en toetsenbord te werken. Even later hoor ik Bas nog zeggen 'ik heb kaka gedaaaaan'.
Even later laat ik ze hypnotiseren én pudding eten. Meer kans op succes. Bas morst per ongeluk een kwak op de vloer. Ik blijf heel kalm (vanbuiten), kuis het op en zet me terug aan mijn verslag. Maar dat is buiten dat kleine poets-freakje gerekend. Niemand poetst zo graag als zij. Heeft ze alvast niet van mij. 'Per ongeluk' morst ze ook chocoladepudding, om dolenthousiast te flippen als ik met de dweil kom. Prompt neemt ze ook een emmer met dweil uit de berging. Dit vindt ze dé max. Oh ja, 'helpen' doet ze door ietwat verveeld 'mamaaaah!' te roepen, wijzend naar een plekje dat ik vergeten ben. Met een vochtig doekje werkt zij de rest van de living af: overal Pamperdoekjes-vlekken op kasten, de vloer, stukjes muur...Maar hé, ik heb toch 12 minuten kunnen doorwerken.
Tegen middagtijd hoor ik een eisend 'ei! ei! eeeeiiiiii!' naast mij. Momenteel haar favorietje en wij zijn blij met alles wat ze wil eten. Snel een eitje koken, terwijl Roos het kookproces probeert op te jagen. Wanneer ze dan de eerste stukjes ei verorbert, lacht ze zo uitbundig dat de ei uit haar mondje valt, zeker daar waar ze nog één voortandje mist. Al haar emoties zijn zo intens, broer vindt het wat overdreven.
Wanneer papa ein-de-lijk thuis komt, plooi ik me even in de zetel, met de ogen toe om de migraine te laten verdwijnen. Een klein handje met vreemd staand duimpje masseert mijn voorhoofd. Haar armpje rond mij nek, in mijn oor neuriet ze al tuut-end. Ze voelt aan dat ze best wat gas terugneemt. Mama blij? vraagt ze.
Ik bereid mijn ik-ben-trots-op-jullie-speech voor als ik met een zwaai terug de gang in kom. Wat is dat hier... Roos heeft mijn inlegkruisjes gevonden en zegt apetrots 'ticker'. Nu moet je weten dat ik al heel lang train om haar 'sticker' te laten zeggen. Er een beloning aan koppelen, talloze keren voor zeggen, maar alleen twee grote ogen en twee staartjes die me met een scheef hoofdje aankijken. Hmmm... in mijn hoofd is er een razendsnel 'hoe reageer ik nu best' proces gaande. Kan ik oprecht 'woehoe, sticker!' roepen zonder er van mijn gezicht af te lezen is 'oh-nee, ik moet die allemaal nog van de muren, deuren en vloer krijgen'? Ik probeer, wat voldoende is voor haar. Enthousiast scanderen we 'sticker, sticker' sticker'.
Naar beneden dan, voor een video meeting. Bij de start hiervan vindt mevrouwtje het gepast om een zak knikkers ondersteboven te houden. Een hels lawaai verstoort mijn betoog en doet de anderen vreemd opkijken. Roos komt geschrokken op mijn schoot kruipen, ik krijg begrip van mijn mede-vergaderaars. 2 zinnen later in mijn goed voorbereide uitleg, voel ik iets knallen en roept Roos luid 'PROT!'. Oké. Adem in - Adem uit. Excuses worden aanvaard, al heb ik geen idee als de aandacht nog naar de inhoud van mijn boodschap gaat. Roosje zit zowaar 'mee te vergaderen', ze knikt van ja als de anderen dat doen, ze slaat er haar snater tussen en probeert met mijn muis en toetsenbord te werken. Even later hoor ik Bas nog zeggen 'ik heb kaka gedaaaaan'.
Even later laat ik ze hypnotiseren én pudding eten. Meer kans op succes. Bas morst per ongeluk een kwak op de vloer. Ik blijf heel kalm (vanbuiten), kuis het op en zet me terug aan mijn verslag. Maar dat is buiten dat kleine poets-freakje gerekend. Niemand poetst zo graag als zij. Heeft ze alvast niet van mij. 'Per ongeluk' morst ze ook chocoladepudding, om dolenthousiast te flippen als ik met de dweil kom. Prompt neemt ze ook een emmer met dweil uit de berging. Dit vindt ze dé max. Oh ja, 'helpen' doet ze door ietwat verveeld 'mamaaaah!' te roepen, wijzend naar een plekje dat ik vergeten ben. Met een vochtig doekje werkt zij de rest van de living af: overal Pamperdoekjes-vlekken op kasten, de vloer, stukjes muur...Maar hé, ik heb toch 12 minuten kunnen doorwerken.
Tegen middagtijd hoor ik een eisend 'ei! ei! eeeeiiiiii!' naast mij. Momenteel haar favorietje en wij zijn blij met alles wat ze wil eten. Snel een eitje koken, terwijl Roos het kookproces probeert op te jagen. Wanneer ze dan de eerste stukjes ei verorbert, lacht ze zo uitbundig dat de ei uit haar mondje valt, zeker daar waar ze nog één voortandje mist. Al haar emoties zijn zo intens, broer vindt het wat overdreven.
Wanneer papa ein-de-lijk thuis komt, plooi ik me even in de zetel, met de ogen toe om de migraine te laten verdwijnen. Een klein handje met vreemd staand duimpje masseert mijn voorhoofd. Haar armpje rond mij nek, in mijn oor neuriet ze al tuut-end. Ze voelt aan dat ze best wat gas terugneemt. Mama blij? vraagt ze.
Reacties
Een reactie posten