Roosje haar eerste schooldag

Twee en een half is ons meisje ondertussen, wat betekent dat ze mag instappen in onderwijs. Een bijzonder moment voor ons allemaal.

Overwinteren in de woonkamer

Naar school gaan is extra spannend omdat Roos al enkele maanden thuis zit om gezondheidsredenen. Het kinderdagverblijf is voor haar namelijk te gevaarlijk omwille van de infecties. Na een zware ziekenhuisopname beslisten we om haar thuis te laten overwinteren.

Ze stelt het echter erg goed en sinds ze thuis is, is niet meer ziek geweest. We startten met onderhoudsmedicatie voor de longen en onderhoudsantibiotica en... Roos houdt zich sterk. Maar twee maanden geen contact met andere kinderen, buiten haar grote broer Bas, begint ook door te wegen. Ik nam, als mama, twee maanden medische bijstand op. Nu zijn die twee maanden om en komt er elke dag iemand anders op Roos passen: een mix van grootouders en verzorgers van Solidariteit voor het gezin. Een hele organisatie voor Roos, én voor ons...

Toch naar school!

Redenen genoeg dus om toch eens die opstart op school te proberen. Onder toezicht van haar longarts mag ze drie voormiddagen in de week naar school: op maandag, dinsdag en donderdag. Op woensdag en vrijdag volgt ze logopedie, ergotherapie en kinesitherapie.

We kiezen voor dezelfde school als Bas. Hij zit momenteel in de derde kleuterklas en we zijn altijd tevreden geweest over de goede, open en transparante communicatie van de kleuterjuffen (wekelijks een verslagje in de mailbox!). Ook de menselijkheid waarmee het leerkrachtenteam omgaat met ouders en kinderen vinden we top. Het COS (Centrum voor Ontwikkelingsstoornissen) zag Roos één maand voor de opstart. Daar werd aangegeven dat het zeker haalbaar is om Roos te laten meedraaien in het gewone onderwijs tijdens haar kleuterjaren. We hebben dus redenen in overvloed om te kiezen voor Basisschool De Notelaar in Oedelem, op wandelafstand van onze deur.

Samen aftellen...

Twee weken voor de opstart, volgt het hele schoolteam een SMOG-cursus, om vlotter te kunnen communiceren met Roos. Een week voordien hebben we een gesprek met de zorgcoördinator, onze thuisbegeleidster en de juffen van Roos. Zo bereiden we samen haar opstart voor. We geven mee dat eten en drinken niet zo vlot verloopt en vertellen dat ze moeite heeft met haar evenwicht. Op het vlak van fijne motoriek en cognitie kan ze mee met haar leeftijdsgenootjes, maar haar taalontwikkeling is minder goed. Het instappersteam van het CLB heeft hiervoor een Gemotiveerd Verslag Type 7 STOS (Spraak- en taalontwikkeling stoornissen) uitgeschreven, zodat een ondersteuner van het buitengewoon onderwijs de juffen kan helpen met extra taalontwikkelend lesgeven. De ondersteuner kan ook instaan om voldoende te visualiseren, SMOG te ondersteunen, het heen-en-weer schriftje met het revalidatiecentrum te verzorgen, enzoverder. Dankzij de bijkomende ondersteuning en de nodige maatregelen die de school wilde nemen, lukt het momenteel om haar een onderwijsaanbod te geven binnen het gemeenschappelijk curriculum.

Vanaf de paasvakantie start er voor Roos ook GIO-ondersteuning op (Globale Individuele Ondersteuning). Een GIO ondersteuner springt bij wanneer kinderen met een handicap voor een belangrijk overgangsmoment staan (bijvoorbeeld de opstart op school). Op basis van een concrete hulpvraag gaan zij dan aan de slag: dat kan rond zindelijkheid zijn of een ander thema in klas dat minder vlot verloopt. Wat dit exact zal inhouden, zal afhangen van de ervaringen die de school tot dan toe met Roos heeft.

Roos en Poes in de klas

En zo kwam 3 februari er eindelijk aan. Haar eerste, échte schooldag. Broer Bas telde al weken af (Nog 43 nachtjes slapen... Nog 42...). Hij kreeg zelfs nachtmerries waarin hij droomde dat zijn kleine zus toch niet zou mogen starten.

Bas stapt apetrots, hand in hand met zijn kleine zus, over de speelplaats. ‘Kijk, dit is mijn zusje!’ roept hij naar andere kinderen. Zelfverzekerd stapt Roos naast hem. Eindelijk mogen ze samen naar school! In de gang van haar klas wijst Roos trots naar het symbool van haar lievelingsdiertje bij haar kapstok: de poes. Enthousiast herhaalt ze ‘poes, poes’ terwijl ze haar boekentas op de juiste plek hangt. Ze wijst ook meteen naar de fotootjes van de juffen aan de klasdeur. Die herkent ze omdat we dezelfde foto’s thuis ook al enkele weken samen bekijken. Broer geeft haar een handje en begeleidt haar naar de zitbank. Flink sluit ze aan bij de andere kindjes. Enkele minuten later mag ze voor het eerst naar de speelplaats. Ze zwaait uitbundig terwijl ze ‘Dàààààg’ zegt. En weg was ze.

Ik heb haar zelfs geen zoentje meer gegeven. Zou ik nog… Nee. Ik ben trots dat ze zo vlot dit nieuwe, spannende avontuur aan gaat.