Krokus rapport

Roos loopt ondertussen 3 weken school en de eerste medische check-up sinds dan is net achter de rug. Vol vertrouwen in de juffen en in Roos, maar toch ook met een bang hartje omwille van haar gezondheid, lieten we haar begin februari starten. 3 halve dagen op een week, om te zien wat dat geeft.

Na haar eerste 2 halve dagen, kon ze een nieuw woordje zeggen ‘sjool, sjool!’. Het enthousiasme is nog steeds groot, wat is ze graag tussen de andere kinderen en broer! De dagen waarop broer wordt afgezet op school en wij doorrijden naar het revalidatiecentrum, klinkt er teleurgesteld gejank op de achterbank, terwijl ze haar nieuw woordje langgerekt brengt.

Ze kan echter niet verbergen hoe uitgeput school haar maakt. Van zodra ze wordt afgehaald valt ze bijna ter plekke in een diepe deugddoende slaap. De nieuwe omgeving, de kindjes, de geluiden, alle indrukken vragen heel veel van haar. Maar we zien een heel gelukkig meisje, die ook echt veel vorderingen gemaakt heeft de laatste maanden. 

Ze gebruikt steeds vaker twee-woordzinnen, brengt ellenlange vertelsels, waarbij je maar beter kunt faken dat je haar begrepen hebt. Past je reactie toch niet helemaal bij haar gebrachte vertellement, dan krijg je een heel duidelijk afkeurende blik, met bijpassende puberale ‘mamaaaah grrr!’.

Mevrouwtje volgt prima de stappen die bij een peuter horen: wat opstandig doen, kleren afdoen die net aan zijn, per sé àlles alleen willen doen, meer ‘nee’ zeggen en dingen weigeren dan gewoontjes te volgen… Eén brokje dulligheid met heel veel mimiek, die zowat dagelijks door broer “dul dink” genoemd wordt (hmm… waar zou hij dat opgepikt hebben?).

Ze brengt leven, ze brengt liefde, ze maakt ons trots, ze put ons uit, ze doet ons lachen, ergert ons, ze wordt gemist en past helemaal bij ons.