Het is maar hoe je het bekijkt

Als je naar haar kijkt, dan zie je een explorerende peuter die zich niet laat doen. Een klein meisje dat steeds steviger in haar schoenen staat en alsmaar beter weet wat ze (niet) wil. Iemand die moeite doet, interesse toont, alert is en leergierig. Een mevrouwtje dat jonger lijkt dan haar kalenderleeftijd doet vermoeden. Er is iets… anders?

Als je haar nauwer observeert, zie je een opvallend gat tussen haar tenen, kleine handjes met worstenvingertjes, mini oortjes en een mondje te klein voor haar aanzienlijke tong. We zien een simiaanlijn aan de rechter hand, een gemarmerde huid en fonkelende Brushfield spots in een zee van blauw. Ook iets te korte ledematen dan wel kledij dat net iets te lang is.

Als je de moeite doet om écht te kijken, zie je heel wat geluidloze communicatie. Interactie op vele manieren. Non-verbaal gedrag dat heel veel zegt. Je ziet een mini-mensje dat graag leeft, een meisje die er graag bij is en er nog liever bij hoort. Een echte knuffelmie, een zacht keppebolletje. 

Anders, maar dan met heel veel gewoon.