Daar gaat ze...

Contente mie

Throwback wednesday... Even terugkeren naar eind november. Een consult bij de kinderarts. Daar zijn we sowieso al een regelmatige bezoeker (wij willen een klantenkaart! Of Joyn punten of zo...), maar in de periode september-november was het er een beetje over. Na een luchtweginfectie geraakte Roosje er niet meer bovenop. Nog herstellende van het ene, kreeg ze al een ander virus cadeau. Haar gewicht daalde snel, sondevoeding en zuurstof bij krijgen was noodzakelijk. De opname in november was het dieptepunt en er werd aangeraden eens na te denken om 'de winter te overbruggen'. Nee, geen reisje naar het zuiden op voorschrift (dju toch!), maar Roos thuis laten tot maart. Er kwamen enkele organisatorische tegenargumenten, tot je hoort 'het gaat wel om Roos haar gezondheid'. Oké. Dan regelen we dat.

Ready to go!

Wijzen naar alles, zodat mama het benoemt

En nu zijn we maart. Dag 3 dat Roos terug naar haar kinderopvang gaat. Een beetje met een bang hart gestart. Er zijn nog veel virussen die rondgaan, zouden we dat wel doen? En wat heeft ze deugd gehad van die periode thuis: 3cm gegroeid, mooi aangekomen en haar ontwikkeling gaat zichtbaar vooruit. Haar schrik houdt haar nog wat tegen, net als wat tekort aan stevigheid in haar bekken, maar wat zou ze zo graag stappen. Al stoefend staat ze recht met nog één handje vast, het scheelt echt niet veel. De overbrugging van de zetel naar de salontafel durft ze nu en dan al nemen. Vorige week tijdens een opvolgingsconsult in het COS (Centrum OntwikkelingsStoornissen) kregen we het advies om echte stevige bottines te kopen. Die stevigheid zou haar zekerheid geven, waardoor ze snel met stappen zal weg zijn. Verplicht door de kinderneuroloog om te shoppen, we horen het graag!

Eerste dagje terug naar de kinderopvang

Mijn boekje, mijn foto, mijn doos

Met haar nieuwe schoenen en speldje in het haar, was ze uiteindelijk klaar voor haar comeback in de opvang. Zoals steeds goed gezind vertrokken, ik meende herkenning te zien als we het gebouw binnen wandelden. Al wijzend 'ba ba' roepend doe ik haar jasje af. Ze herkent zichzelf op de foto. Ze lacht naar de verzorgers. Oef, ze ziet het zitten, ik voel het. Wanneer ik haar 'afgeef' zie ik wat twijfel op de onderlip verschijnen, ze klampt zich nog even aan mijn kleren vast. Ze wil niet zwaaien, maar weent ook niet. Spannend...

Trapje op

Trapje af

Ondertussen zijn we dus dag drie. Roos is al helemaal weer gewend aan de nieuwe situatie. Ze eet vlot, speelt vlot en laat haar kunsten ook zien aan de andere kindjes. Blij om te horen dat de verzorgers vragen wat ze kunnen doen om haar te stimuleren, waar kunnen ze op letten, welke SMOG is ze nu vaak mee bezig... (Dat is trouwens 'boek', 'tanden poetsen' en ein-de-lijk 'mama'). We hebben de juiste keuze gemaakt om haar in een inclusie crèche op te laten vangen. Ze zijn er erg professioneel en zetten zich mee in voor haar ontwikkeling. Daarnaast mag ze ook gewoon kind zijn en genieten, net wat wij willen voor Roos. 

Roosje uitgeput na de logopedie en ergotherapie

Onlangs kregen we het verslag van het revalidatiecentrum in de bus. Het doet deugd om te lezen dat het niet een opsomming van problemen en tekorten is, maar een juiste weergave van haar huidig functioneren. Ik herken Roos in de beschrijving en geniet ook van de positieve omschrijvingen: Roos is graag bij alles betrokken, beheerst de sociale glimlach, sociaal meisje dat graag plezier deelt met anderen, vrolijke meid geïnteresseerd in communicatie en interactie... Dat lezen maakt me trots op haar. Op wat ze al bereikt heeft. Wat we samen bereikt hebben. Oké oké, een algemene ontwikkelingsachterstand op vlak van cognitie, taal en motoriek wordt ook beschreven. Maar ik kan het er bij hebben. We weten dat. Het op papier zien bevestigt gewoon wat we al weten. 

Alles samen genomen: als haar gezondheid goed genoeg blijft dat ze geen ziekenhuisopname meer hoeft, kunnen we volop inzetten op die ontwikkeling. Zij wil vooruit en wij geven haar wat ze nodig heeft om vooruit te geraken. Of we laten het over aan professionelen en zijn vooral mama, papa en broer. Die wat extra doen, zonder dat het veel moeite kost (gebaren gebruiken, meer stimulerend spelen...). We doen het graag, want ondanks de maartse buien en aprilse grillen die nog komen, we krijgen elke dag (jaja, en ook nog 's nachts...) een zonnetje in de plaats. Elke minuut laat ze zien dat ze er graag bij is, dat ze graag leeft en dat ze zich goed en gelukkig voelt. Ze geeft liefde, door haar korte armpjes om mijn nek te slaan en te giechelen in mijn oor, door te kirren en te wuppen als ze me ziet zitten in de wachtzaal, door zachtjes snurkend op haar tuutje te sabbelen om 5u 's morgens naast mijn hoofdkussen.

Chillen aan de toog

Ronkend en voldaan